در زیر نمونه ای از دو بیتی هایی را می بینید که در قدیم اسفند آبادیها به هنگام آبیاری، قالی بافتن زنان و دختران و زمان تولد نوزادان و ... به صورت دست جمعی می خواندند.
غریبی سخت مرا دلگیر دارد فلک بر گردنم زنجیر دارد
فلک بر گردنم زنجیر بردار که غربت خاک دامنگیر دارد
دو تا سرو بلند بودیم بر هم جدا گشتیم که هر دو می خوریم غم
نه دستم می رسه نارنج بچینم نه اون سر بلند سر می کنه خم
دلم می خواد برم رو بون زینب سیاه دونه بشم رو نون زینب
سیاه دونه شوم زینب بونوشد به قربون لب و دندون زینب
دلم تنگ اومده دست زمونه نه زن می خوام نه فرزند و نه خونه
نمد پوشم قلندربار بگردم برم اونجا که سیمرغ ساخته خونه
در خونه نشینم تا بیایی گل خرمن کنم هر قدر بخواهی
گل خرمن کنم هم مال و هم جون اگر یک شب به خونه من بیایی
برادر غم نخور غم خوارت اومد غم غصه نخور جون برادر
درخت سرو گوهر بارت اومد عجب آبی به گرده کارت آمد
سفر کردی سفر راه دور کردی خودت کشتی مرا رنجور کردی
سفر کردی برای مال دنیا چراغ کس نمی سوزد تا فردا
گل روی تو را دیدم و رفتم به پهلویت نشتم و رفتم
مثال لکه ی ابر بهارم زدم جولون نباریدم و رفتم
به قربون قد بالای رسایت ببرم چادری تا پشت پایت
ببرم چادری کوتاه نباشد که نامحرم نبیند ساق پایت
انار می خوشم سیبای امیری همه در وطنن من در غریبی
همشون در وطن می گن می خندن من بیچاره رو بردم اسیری
دو سه روز است که بوی گل نمی یاد صدای چه چه بلبل نمی یاد
برم از باغبون گل بپرسم چرا بلبل به سیل گل نمی یاد
به قربون دو چشمون غزالت اگر کشته شوم خونم حلالت
اگر کشته شدم قبرم ببندید به روی سینه ی پر خط و خالت
گل زردم چرا رنگت شده زرد مگر باد خزون از تو شده رد
برو باد خزون که برنگردی که رنگ گل انارم کرده ای زرد
سر چاهی چمن آب می کشیدم برادر ناز می کرد می شنیدم
نه مال دارم نه املاک بسیار اگر نه ناز برادر می خریدم
نظرات شما عزیزان:
ضمناً در دوبیتی سوم، فکر می کنم " سیاه دونه بشم رو نون زینب" درست تر باشد چرا که سیاه دانه از دانه هایی است که برای خوش طعم شدن نان روی آن می ریزند. موفق باشید.
موضوعات مرتبط: آداب و رسوم اسفندآباد ، ،
برچسب‌ها: